Bunlar: 3 yaş, 7 yaş, ergenlik dönemleridir. 3 yaş dönemi başarısız atlatılırsa çocuk ileride bencil ve egoist olabilir. 7 yaş döneminde çocuk, çocuk sosyal benliğini keşfeder. Ergenlik dönemi en zor olanıdır. Çocuk anne babayı hafife alabilir. Onlardan etkilenmesi azalabilir.

Ceza yerine başka seçenekler:

Önleyici açıklama: Anne-babanın beklentilerini davranıştan önce çocuğa bildirmesidir. “Sokakta benden bir şey isteme.”
Çevreyi değiştirme: Dağınıklığı önlemek için önceden oyun köşesini oluşturmak gerekir. Çocuk akşam yemeğini yemek istemiyorsa zorlanmamalıdır. Erken verilebilir. Sevdiği bir yemek değilse veya bıkmışsa değişik bir şekilde sunulabilir.
Örnek olma: Anne-babanın istediği davranışları önce kendisinin yapması gerekir. İyi model olmaları gerekir.
Çocuğun iyi alışkanlıklar kazanması: Oda çok dağılmış, gel beraber toplayalım. Kitapları rafa kaldıralım.
Temizlik alışkanlığı: Gel beraber elimizi yıkayalım.
Üst baş alışkanlığı: Gömleği pantolon içine sokalım.
Ders alışkanlığı: Çocuk okuldan gelince yol gösterilir.

Çocukta problemli davranışla karşılaşma:

Çocuk olumsuz davranış sergilediğinde annelerin çoğu nasıl davranılacağını bilemez. Hemen dayak ya da ceza yolunu seçer. Halbuki yapılacak başka şeylerde vardır. Bunlar nelerdir?
-Yemek yemiyorsa, nedenini düşünün.
Belki çok yorgun, uykusuz veya bir hastalık başlangıcı olabilir. Çocuğunuzun iştahı kesilmiştir veya bir derdi vardır. Size kızmıştır ve mahsus yapıyordur. O anda zorla yemek yedireceğinize bu davranışınızın onun lehine nasıl olabileceğini düşünerek çocukla konuşmayı deneyin.
“Bugün iştahın yok sanki, bir derdin mi var, bana mı kızdın?” denilebilir.
-Gece sürekli anne-babanın yatağına gelen çocuğun sorununun nedeni korkudan başka nedenlere dayanabilir. Çocuk anneyi fazla görmüyorsa yakınlık, beraberlik sağlamak istiyordur.
Odasında yalnız yatmaktan hoşlanmıyorsa yanına sevdiği bir dille anlatmak, ancak gündüz saatlerinde çocuğun özlediği beraberliği sağlamak (beraber kitap okumak, bir yere gezmeye gitmek, konuşmak) genellikle yardımcı olur.
-Çocukların her davranışının altında bir gerçek yatar. Çocuk olumsuz bir davranışta bulunuyorsa bunun da gerçek nedeni araştırılmalıdır.
Aksine çocuğa kızmak ve onun üzerine gitmek problemi daha da artırabilir. Örnek: Anne-babaya içerlediği için yemek yemeyen çocuğa kızan ve bağıran anneye çocuğun içerlemesi daha da artabilir. Çocukların yetişkinlerden farklı olduklarını unutmamak gerekir. Çocuklarla iyi bir iletişim kurmak gerekir.
-Yapılan olumsuz bir davranışa karşı çocuğa başka bir seçenek sunularak davranışı olumlu hale getirmek gerekir. Örnek: Giysi dolaplarını karıştırıyorsa, oynayabileceği ve giyerek eğleneceği birkaç eşya verilebilir.
Süper markette her şeyi elliyorsa, satın almak istediğiniz eşyaları, yiyecekleri ona gösterip, onun sepete koymasına müsaade edilebilir. Başkasının defter ve kalemlerini elliyorsa, ona da bir defter,kalem verilebilir.

-Olumsuz davranıştan sonra anne ve babanın duygularını fazla kırmadan, bağırmadan uygun bir şekilde ifade etmesi gerekir.
Bu durum hem anne babayı rahatlatır, hem de çocuk yaptığı davranışın anne baba üzerinde nasıl bir etki bırakmış olduğunu anlamasına yardımcı olur.
Örnek: Oyuncaklarını solonun ortasında bıraktığın zaman ,”sürekli toplaman gerekiyor ve yoruluyorum (etki) ve hele ben topladıktan sonra tekrar getirirsen, bu sefer de kızıyorum artık (duygu). Buna bir çare bulmalıyız.”
“Ben evde yokken dersini yapamadığın zaman çok içerliyorum (duygu), bu hem benim sokağa çıkmama, hem de sana güvenim azalıyor (etki).